Do I komunii
św. nie od zawsze mogły przystępować dzieci. Przez setki lat nie był określony
wiek, w którym można było przystąpić do tego sakramentu. Trudności stwarzała
m.in. rozbieżność w opiniach, czy dziecko może spowiadać się i przyjmować
Eucharystię jednocześnie. Pewne było, że I komunia św. wymaga dojrzałości i
świadomości, ale kierując się wskazówkami „Katechizmu rzymskiego” kolejne
synody przesuwały wiek komunijny – od 7 do nawet 16 roku życia.
Przeszkodę stanowiło
też niedostateczne przygotowanie dzieci przez dom i przez szkołę do sakramentu.
Wiele dzieci nie uczęszczało do szkół, bowiem obowiązek katechizacji został
wprowadzony przez Sobór Trydencki w XVI w., a obowiązek nauki w ogóle
wprowadzono dopiero w XVIII w. Kolejnym aspektem nie sprzyjającym
przygotowaniom do komunii były finanse – za przystąpienie do komunii trzeba
było płacić podatek.
Dopiero w
1910 roku papież Pius X określił wiek i program przygotowań do I komunii św. Wydał
on dekret, który nie wprowadził wprawdzie wielkich zmian, jednak ustalił wiek
dziecka pierwszokomunijnego na około 7 lat, czyli czas, w którym dziecko
zaczyna myśleć logicznie, a jeszcze zachowuje niewinność uzyskaną podczas
chrztu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz